dagboek10

maandag 1 januari 2007: Opluchting! De Aussies zijn de jaarwisseling bijzonder goed doorgekomen. Onze honden zijn geluidsgevoelig, maar wel heel selectief: ze zijn bijvoorbeeld absoluut niet bang van onweer en harde muziek. Die muziek gebruikten we daarom om het vuurwerk te overstemmen: tv en dvd-speler worden via geluidskabels aangesloten op de boxen van de stereo-installatie en het Aussie-anti-vuurwerk-rampenplan treedt in werking.

We beginnen oudejaarsavond vrij rustig met het geweldige live-concert We Shall Overcome - The Seeger Sessions van Bruce Springsteen op tv. Tegen middernacht komt de geweldige dvd met nog geweldigere hardrock van een live-concert van AC/DC uit de kast. Knallen maar! Dog Eat Dog, Hell Ain't No Bad Place To Be, Rock and Roll Ain't Noise Pollution en als de klok twaalf slaat kunnen we elkaar niet meer verstaan door Thunderstruck.

Terwijl wij champagne drinken, liggen de honden in een stinkende walm van penslucht op hun ligkussens gelukzalig te kluiven op een grote, geperste penskluif. Dat buiten de wereld zo'n beetje vergaat - de overburen rollen volop matten met honderdduizendmiljoenklappers uit - hebben ze niet tot nauwelijks in de gaten. Dankjewel AC/DC!

Lappi merkt hoegenaamd helemaal niets, Beetle houdt zich verbazingwekkend goed en Scooter moet alleen tijdens het allerheetst van de vuurwerkstrijd een beetje hijgen. Na afgebouwd te hebben met een live-concert dvd van John Hiatt gaan we om half vier, als alles buiten weer enigszins rustig is, naar bed. Deze ochtend is het een omgekeerde wereld: ik word op de gebruikelijke Lappi-tijd wakker en moet Lappi om half tien uit zijn bed trekken.

Het zijn van die hele kleine, onopvallende dingetjes waaraan je merkt dat Lappi stukje bij beetje wat volwassener wordt. Zo bemerk ik vanochtend dat ik voor het eerst sinds Lappi in huis is de deur van het keukenkastje weer laat openstaan terwijl ik naar buiten loop om de pedaalemmerzak met oude kurken en resten oliebol weg te gooien. Het kastje staat in zo'n geval dan maar een paar seconden open, maar tot voor kort zou ik dat niet gedaan hebben omdat er naast de pedaalemmer ook de doos met vaatwastabletten in staat. Maar nu is onze hondenpuber inmiddels in een stadium dat hij niet overal meer zijn grote waawaaneus in steekt.

woensdag 3 januari: Lappi is sinds lange tijd weer een dagje alleen thuis. Als ik tussendemiddag een Kong voor hem klaarmaak, blijken we tijdens het boodschappen doen de feestdagen nog in ons hoofd te hebben gehad en zijn we de vulling voor de Kong, smeerkaas en leverpastei, vergeten. Dan maar even een duik in de koelkast voor iets alternatiefs. We hebben nog wel geraspte kaas van de gourmet en een bus slagroom van de warme chocomel over, dus krijgt Lappi een kong gevuld met geraspte kaas, aangestampt met puppybrokjes en afgedicht met slagroom. Ik geloof niet dat hij dat erg vindt... :-)

donderdag 4 januari: Vandaag staat het jaarlijkse dierenartsenbezoek met alle honden op het programma voor alle entingen - cocktail, rabiës, kennelhoest - en de gebruikelijke grondige medische check-up. Lappi is afgelopen zomer nog geënt en hoeft eigenlijk pas in juni weer terug, maar omdat het handig is alle entingen gelijk te laten lopen wordt hij, na overleg met de dierenarts, ook meegeprikt.

Alle Aussies in de auto en op naar Helmond, waar ze bij de dierenkliniek zullen weten dat we geweest zijn, want Beetle en Lappi zijn namelijk dol op dierenartsen - en dan bedoelen we écht dol - en breken de tent van enthousiasme zo'n beetje af. Lappi springt luid gillend van enthousiasme bijna bovenop de balie in de receptie, knalt alle assistentes omver, weet een stuk van de plant in de spreekkamer af te breken door er dwars doorheen te rennen en loopt bijna met een injectiespuit in zijn bek. Ja hoor, Scooter and Friends is weer 'in da house'!

Op de weegschaal: Scooter weegt 29 kilo, Beetle 24 kilo en Lappi zit nu op de 23,4 kilo. Ik vermoed dat hij daarmee al redelijk op zijn eindgewicht zit. Dierenarts Stijn bekijkt alles grondig: ogen, oren, huid en vacht, buik, bek, hartslag en poten, alles wordt uitvoerig beknepen en opgemeten. Conclusie bij zowel vader, zoon als kleinzoon: geen afwijkingen en algehele voedingstoestand 'prima!'. Op het formulier van het gezondheidsonderzoek is ook ruimte voor een persoonlijke noot. Bij Beetle noteert Stijn de opmerking 'Blije hond!'. Bij Scooter, die naast twee prikken (cocktail en rabiës) en een neusenting (spray tegen kennelhoest) ook nog geprikt wordt voor bloedonderzoek vanwege zijn senioren check-up, staat er: 'Super gedaan!'. Lappi krijgt als toevoeging 'Spring in het veld!' (Lees: 'een leuk maar druk klotebeest dat ook nog eens mijn plant kapotsprong') :-)

Het standaard bloed- en urineonderzoekje dat opa Scooter als senior jaarlijks krijgt, blijkt ook helemaal in orde. Zelf laat je je bloed en urine niet jaarlijks testen, maar bij je hond doe je het wel. 'Zijn we nou echt gek?', vraag ik Walter. 'Nee', zegt hij. 'Want wij kunnen sneller duidelijk maken als we denken dat we iets onder de leden hebben. Honden kunnen niet zeggen dat ze denken iets te voelen.' En zo is het maar net.

maandag 8 januari: Af en toe mag ik dan wel wat sputteren over Lappi, dat ie zo'n grote vervelende lompe trekkende puber is, maar eigenlijk mag ik gewoon helemaal niet klagen. Het is vooral en bovenal een geweldig leuk beest met enorm veel gevoel voor humor. Je kunt vreselijk met hem lachen. We hebben samen het spelletje 'O' bedacht: Lappi komt naast me op de bank zitten, kijkt naar mijn mond en wacht tot ik mijn mond iets opendoe en mijn lippen tuit tot een 'O'. Dat is het startsein om mijn gezicht dolenthousiast helemaal af te lebberen. Vraag me niet hoe we dat bedacht hebben, het is gewoon uit gekkigheid ontstaan.

Beetle kan zijn zoon ook steeds beter waarderen. Af en toe raakt Scooter zijn Lappispeelmaatje zelfs even aan hem kwijt, dan liggen vader en zoon lekker te spelen en heeft opa even het nakijken.

donderdag 11 januari: Weer naar de A-cursus. Regen en zuidwesterstorm, dus besluit juf Tiny heel wijs de les binnen in de kantine te houden. Allemaal in een grote kring en trainen maar: zittend op je stoel kun je een hond namelijk ook een heleboel leren, zoals hierkomen en tussen je benen laten zitten of een apporteerblokje vasthouden. Eén voor één mogen we voor de klas komen voor wat andere oefeningen. Lappi mag laten zien of hij naast de 'naast' de oefening 'voet' ook al kan.

Dan mag papa Beetle tijdens de puppyles die ik daarna zelf geef als demohond in actie komen. Onderwerp van de les: hoe leer je als cursist je hond iets leren? 'Hoe lang denken jullie dat het duurt eer jullie hond op verzoek jullie hand leert aanraken?', vraag ik. De antwoorden lopen uiteen van een dag tot een maand. Als ik vertel dat iedere hond dit kunstje binnen tien minuten onder de knie heeft, vallen de meeste cursisten bijkans van verbazing van hun stoel. Beetle kan al 'touch' en hand aanraken. Tijdens de les leren we hem binnen enkele minuten op verzoek met zijn neus de punt van mijn schoen en de prullenbak in de de hoek van de kantine aan te raken. Daarna mogen de cursisten zelf aan de slag en binnen vijf minuten kunnen alle pupjes tot de grote verbazing van hun eigenaren de handtouch. Magic!

vrijdag 12 januari: Twee historische feiten vandaag. Historisch feit één: Lappi blijft voor het eerst een kwartiertje alleen los thuis. Dat is toch weer even anders dan alleen thuis blijven in de bench. Als we de deur achter ons dichttrekken om de auto even op te halen bij de garage, horen we hem ietwat verontrust keffen: 'He! Laten jullie me zomaar alleen los achter?!' Als we terugkomen, liggen Scooter en Beetle gewoon te slapen in de kamer maar zit Lappi, wel stil, op ons te wachten achter de voordeur. Historisch feit twee: ik loop 's avonds zonder na te denken even de kamer uit terwijl er paté en kaas op tafel staat. Als ik terugkom, staat het er nog steeds. Lappi zit naast de tafel me met een serieus gezicht aan te kijken: 'Mag ik niet aanzitten, hè?'

zondag 14 januari: We nemen Scooter, Beetle en Lappi mee voor wat racerondjes door de uiterwaarden langs de Waal, die half onder water staan. Strakblauw, zon, twaalf graden: wie kan denken dat je je honden hartje winter lekker kan laten spetteren en zwemmen? Dom, geen fototoestel meegenomen om de prachtige beelden vast te leggen van drie generaties die heerlijk achter elkaar aan rennend door de plassen splashen. Scooter wordt vandaag negen jaar: hij had geen mooier verjaardagscadeautje kunnen bedenken.

donderdag 18 januari: Geen les voor Lappi vandaag: het stormt zo hevig, dat de meeste lessen zijn afgebeld. De puppyles die ik geef gaat gewoon door, want de kleintjes kunnen gewoon in de kantine trainen. Omdat we maar een klein groepje van vier hebben en met twee instructeurs zijn, mag Lappi een lesje met de pups meelopen. Als ontzettende macho van tien maanden voelt hij zich heel wat. Met hoge staart en opgeheven hoofd paradeert hij tussen de kleintjes door en presteert het zelfs om een paar keer in de kantine zijn poot op te tillen. Anderzijds gaat hij met evenveel gemak ook languit op zijn rug liggen, keel bloot en poten wijd, zodat de pups met hem kunnen spelen.

Met een van de al wat oudere pups heeft hij even een aanvaring. Omdat deze pup heel sociaalvaardig is en uitstekend zijn eigen boontjes kan doppen - in het wild in Griekenland opgegroeid tussen de zwerfhonden - laten we ze even met z'n tweetjes hun gang gaan. De cursisten kijken hun ogen uit: zoveel hondengedrag hebben ze in een paar minuten nog nooit gezien: Lappi en Joepie blikkeren met hun tanden en draaien stijf om elkaar heen. Er wordt gegromd en gedreigd. Mede omdat wij ons er niet mee bemoeien, lossen de boys het keurig zelf op. Nog even een kop of een poot op elkaars rug leggen, wat link naar elkaar kijken, lippen rimpelen en tanden tonen en dan gaan ze weer over tot de orde van de dag: gewoon iets anders doen. Even later ligt Lappi weer languit op zijn rug met Joepie bovenop hem springend te spelen.

De andere instructeur en ik voelen ons een beetje alsof we tegenover de cursisten alsof we live verslag doen van een voetbalwedstrijd: Weet je wat eigenlijk de aanleiding was? Zie je nu wat er gebeurt? Weet je waarom Lappi nu dit doet? En Joepie dat? Waarom die ene zich uitschudt? Zag je dat tongetje van die ander? Het is een leerzame les, met na afloop nog een stukje ongewenste socialisering: als Lappi en ik langs de sportvelden terug naar de auto lopen, komt er door een harde rukwind een hardplastic reclamebord van één bij vier meter door de lucht zeilen. Het valt en klapt op niet meer dan een meter afstand achter ons neer. Dat was close... Lappi heeft er gelukkig weinig last van. Hij kijkt even van huh? en hapt dan weer ongestoord in het Frolicje dat ik hem ter afleiding voorhoud.

vrijdag 19 januari: Het zijn de weken van de historische feitjes. Voor het eerst kan ik mijn tas weer laten opstaan zonder dat ik bang hoef te zijn dat Lappi alle persmappen en andere nota's eruit rooft. Ik kan Dentastix op zijn bench laten liggen zonder dat hij ze meteen wegsnaait. Lappi hoeft voortaan geen eten meer in zijn bench: hij kan gewoon los samen met Scooter en Beetle in huis eten zonder dat hij hysterisch gaat schrokken om vervolgens pa en opa lastig te vallen. En hij is donderdagavond voor het eerst een paar uur alleen los in thuis als we boodschappen gaan doen. Onze Lappi wordt met zijn tien hele maanden al een echte Grote Hond!

'Nog even en we weten straks niet meer wat hij allemaal heeft uitgespookt', zeggen we 's avonds tegen elkaar op de bank. Zo kunnen we ons nog maar nauwelijks meer herinneren dat onze Brave Borst Beetle vroeger alle post opat, zodat we een buitenbrievenbus moesten aanschaffen en werkelijk aan alle hoekjes van de trap en de deurlijsten kloof. En wat Scooter vroeger allemaal als avontuurlijke pup heeft uitgespookt? We zouden het niet meer weten. Daarom dus schrijf ik Lappi's belevenissen nu op. Het geeft je een beter inzicht in de ontwikkeling van je hond. En het is bovenal leuk voor later :-)

woensdag 24 januari: Het valt op dat Lappi's kluiflust in de afgelopen dagen is verdwenen. Sterker nog: de grote buffelhuiden waarvan hij er in de afgelopen maanden een respectabel aantal heeft opgekauwd laat hij nu helemaal links liggen. Geen behoefte meer aan.

Spelen doet hij nog volop, regelmatig ligt de inhoud van de hondenspeeltjesmand door het hele huis. Vooral zijn bal met rinkel aan een touwtje is een grote hit. Hij zwiept er waarschijnlijk nog eens een gat mee in de tv. Als hij net lekker met iets leuks op zijn ligzak ligt rolt er, als Scooter voorbijloopt, opeens een hele grote grom uit zijn bek. Lappi schrikt er zelf van: oeps, was ik dat? Scooter draait meteen zijn hoofd af en druipt af. Sorry hoor, mijn naam is haas, ik ben al weg! Beetle laat zich door Lappi zelfs de pensstaafjes uit zijn bek trekken. Haast niet te geloven af en toe wat ze allemaal van hem tolereren, ze maken zich allerminst druk om het haantjesgedrag van die kleine.

donderdag 25 januari: Een nieuwe A-les. Veel oefeningetjes met aandacht voor de baas en na afloop even lekker samen met hem ballen gooien op het veld. Lappi is tijdens de les druk en snel afgeleid, maar wat wil je als je ruim tien maanden bent? Zodra je eenmaal zijn aandacht hebt, is het een prima werker en snelle leerling. Grappig toch hoe je met iedere hond opnieuw weer moet leren lezen en schrijven.

zaterdag 27 januari: Lappi ligt iedere avond zó lekker op de bank te slapen, dat we ons beginnen af te vragen of hij toch niet heel misschien 's nachts gewoon los in de kamer bij Scooter en Beetle kan blijven in plaats van in zijn bench in de keuken. Vrijdagavond houden we beraad. Hoe lang is het geleden dat hij écht wat heeft gesloopt? Al een hele tijd geleden, voor ons gevoel. Zullen we hem het voordeel van de twijfel geven? Wel doen? Niet doen? Wat is verstandig? We besluiten het een nachtje te proberen: de waawaa mag los in de kamer slapen. En het gaat perfect!

Zaterdagavond eten we iets Marokkaans uit de tajine, met kalkoenworstjes, lamskoteletjes, aubergine en courgette. Zodra Walter in de keuken het vlees in de grillpan legt, wordt Lappi in de woonkamer onrustig. Hij begint heen en weer te lopen, ruikt en snuift steeds in de lucht, piept... Precies, maar dan ook precies hetzelfde gedrag als hij op 15 augustus tijdens een wandeling in Tiel liet zien. Als ik naar Walter loop durft Lappi niet eens mee de keuken in, terwijl hij normaliter het liefst met zijn grote nieuwsgierige waawaaneus in de pannen hangt. Hij blijft arwanend in de gang om een hoekje van de deur staan kijken. Het is iets in de keuken en het lijkt iets met de (kook)lucht die daar hangt waar hij helemaal niet gerust op is. 'Zat daar in die straat in Tiel waar hij bang was soms een Marokkaans restaurant of zo?', reageert Walter min of meer als grap als ik hem over Lappi's eigenaardige gedrag vertel. Het is niet te geloven, maar in die straat, weet ik nog, zat dus inderdáád een buitenlands eethuis...

Tijdens het eten is Lappi nog wat argwanend, na de maaltijd gewoon weer helemaal de oude en zijn vrolijke zelf. Ik pieker me suf. Tijdens het bakken van een biefstuk is er nooit iets aan de hand, maar van een paar lamskoteletjes of wat exotische kruiden zou je hond op hol slaan? Wat gaat er toch allemaal in dat koppie om? Een Amerikaanse hondentrainster schreef ooit over een hond die op de meest onlogische momenten agressief kon reageren. Na lang puzzelen kwamen ze erachter dat die momenten altijd samenvielen met het eten van een pizza. Na nog langer puzzelen bleek de hond ooit een schop te hebben gehad van een pizzabezorger, waarna hij de associatie met de pizzalucht was gaan leggen. Is Lappi ooit geschrokken van een schaap??

donderdag 1 februari: Onze gang is ongeveer zes meter lang en ruim een meter breed. Ik gebruik hem altijd om met de honden een beetje te trainen en gek te doen. Lappi vindt het allemaal prachtig, dat oefenen in de gang: links- en rechtsomkeertjes leren maken, hierkomen, voet, naast, blijf en zitten, liggen en staan, ook al een beetje op afstand. Achter de deur naar de woonkamer zitten Scooter en Beetle te joelen: wij ook! Wij ook!! Met drie honden tegelijk trainen wordt meestal een gezellige puinhoop. Ze zijn dan allemaal zo gek als deur, jutten elkaar op om de raarste dingen voor een beloningsbrokje uit te halen en gaan elkaar daarbij nog allemaal nadoen ook: ik kan een hoge jumpy! Nee, ik kan lekker een veel hogere jumpy! Kijk eens baas, ik kan een nóg hogere jumpy!!

Soms gebruik ik Beetle als hulpje voor het volgen bij Lappi. Beetle en Lappi lopen dan dubbel volgend naast elkaar, Beetle aan de buitenkant, waardoor hij Lappi als het ware mooi in model tegen mijn been drukt. Beetle beheerst het omgooien van zijn achterhand in de linkerwendingen en als hij dan enthousiast zijn billen omgooit, duwt hij Lappi automatisch mee in de juiste positie. Soms komt Scooter zich ermee bemoeien die dan één van zijn 'silly' kunstjes doet: zich van achteren tussen je benen wringen en zo tussen je knieën mee blijven lopen, totdat ik zo'n beetje omval door al dat gevolg en geduw en we uiteindelijk allemaal op één grote hoop lachend en blaffend in de gang liggen.

Vandaag gaat Lappi weer naar de A-cursus. Beetje volgen, beetje blijven, hier, voet, naast en tot slot mag hij een paar keer door te tunnel. Na afloop weer even lekker ballen gooien, waarvan hij al een flink aantal keurig in mijn hand komt afleveren. Brokje! Ik moet een grote kartonnen doos vol spullen afhalen bij het postkantoor en thuis doen we met de leeggemaakte doos nog even wat kunstjes: 'touch de doos', 'poot in de doos', 'zit in de doos'. Drie Aussies proberen zich als een gek samen in één doos te persen. Ik kan het! Nee, ik wil!! Nee, ik weet het beter!!! Een paar vierkante meter gang en een ouwe doos, veel heb je niet nodig om leuk te kunnen oefenen. :-)

vrijdag 2 februari: Lachen met Lappi - hij is zó zwart dat hij, als hij op een rolletje op de eveneens zwarte bank ligt, nauwelijks zichtbaar is. Niet alleen wij zien hem dan wel eens niet liggen, ook Beetle vergiste zich ditmaal. Hij dacht dat zijn favoriete hoekje van de bank leeg was, maar tijdens zijn sprong ziet hij opeens dat Lappi daar al ligt. Oeps! Sorry! Die snoet van Beetle: hij weet nog net tijdens zijn sprong af te remmen. Net een slapstick.

Iets minder lachen: Lappi heeft een gat in de deurmat gegeten. Dé deurmat nog wel, die van de deurmatfoto's! Maar ach, we zijn niet de enige met een vandalistische puberhond: zo heeft vriendje Indy van Lappi zijn nieuwe hondenmand in duizend stukjes gebeten en vriendje Djairo de autogordel van zijn baas doorgekauwd.

zaterdag 3 februari: Scooter en Beetle blijven thuis en Lappi mag vandaag met ons mee naar de hondenshow in Eindhoven. Wauw, da's leuk! Weer allerlei mensen en honden ontmoeten, spelen met een grote meisjes-Malamute, zijn neus in een loopse teef proberen te steken... Nee, onze Lappi vermaakt zich wel. Ook in de ring, waar onze superslungel parmantig met een hoge krulstaart over het tapijt huppelt en de goedbedoelde woorden die de keurmeester tegen hem spreekt meteen misbruikt om eens lekker uitgelaten en blij tegen die goede man op te springen. Tja, dan krijg je een zeer goed met opmerkingen in het keurrapport als 'needs to settle in the ring', 'carrying tail a little too high' en 'not moving his best today'. Het zal Lappi worst wezen: hij gaat naar huis met vier grote dozen maxi-Dentastix en tassen vol met nog veel meer lekkere snacks!

donderdag 15 februari: We naderen het A-examen en Lappi lijkt er helemaal klaar voor. Volgen, hierkomen, naast, voet, vooruitsturen naar een paaltje, tandjes kijken, even blijven zitten en liggen aan de riem, apporteerblokje vasthouden... Hij doet het keurig. Elke gehoorzaamheidsles vindt hij een feest. Vooraf lekker spelen met vaste kantinehonden Angie de Mechelse Herder en Jude het boerenfoxje, ditmaal aangevuld met een Shiba Inu, Border Terrier, Jack Russell en Vlinderhondje. Na afloop nog even lekker sprintjes trekken als we ballen gooien op het veld.

vrijdag 16 februari: Gistermiddag viel al op dat Lappi een kaal plekje in zijn rechterooghoek had. Waarschijnlijk iets te heftig gespeeld, zo lijkt. Bij het uitlaten deze ochtend loopt Lappi met zijn kop in een stekelige struik. Omdat hij even knippert en knijpt met zijn oog, kijk ik hem direct even na. Niets te zien. Thuis nog even goed kijken voor de zekerheid. Er blijkt een grijzig lijntje dwars over zijn oogbol te lopen. Shit! Gisteren al opgelopen met spelen, of vandaag in de struik? Het is geen spoedgeval, maar wel iets om diezelfde dag nog even naar te laten kijken. 's Avonds racen we na het werk naar de dierenarts.

Tussendemiddag leek het lijntje al minder zichtbaar en tegen de avond is er ogenschijnlijk helemaal niets meer van te zien. Ook de dierenarts Wouter kan op het eerste gezicht niets ontdekken, maar zo makkelijk komt Lappi er bij hem niet vanaf. Hij krijgt gifgroen fluorescerend spul in zijn oog, dat er daarna weer iets uitgewassen wordt met fysiologische zoutoplossing. Helemaal klaar voor carnaval is hij meteen, met zo'n gifgroene eyeliner. Daarna gaat het licht in de behandelkamer uit en schijnt Wouter met een lampje in zijn oog. Dan worden inderdaad een paar krasjes op zijn oogbol zichtbaar. Niet ernstig gelukkig, voor alle zekerheid krijgen we voor een paar dagen oogdruppels mee om het genezingsproces te bevorderen. Typisch zo'n 'dat hebben wij weer'-geval! We zetten Lappi bij de dierenkliniek, nu we er toch zijn, meteen nog maar even op de weegschaal. Hij weegt nu 24,2 kilo.

Het mysterie van 27 januari (scroll naar boven) blijkt trouwens opgelost: Lappi heeft het gewoon niet op grillen. Bakken, braden en barbecuen is okay, maar elke keer als de grillpan op het vuur gaat en daar vlees in dichtschroeit, wordt hij onrustig en gaat hij piepen, zo ook vanavond. Niet alleen bij schaap, maar ook bij koe. Grillen geeft natuurlijk een apart luchtje. Schroeiend vlees, daar kun je, als je als jonge hond niet snapt wat er precies aan de hand is, misschien inderdaad maar beter wat verontrust door raken.

woensdag 21 februari: Het zijn van die kleine schattige dingetjes die je later zo snel vergeet en dus eigenlijk altijd meteen moet opschrijven: zoals het grappige gesnuif van Lappi als hij blij is. Iedere ochtend is het een vast ritueel: bonkerdebonk! Lappi rent de trap op en duwt met zijn neus de badkamerdeur open, waar ik dan mijn tanden sta te poetsen en haren probeer te temmen. Snuif, snuif, hallo baas, goedemorgen, kwispel, kwispel, snuif, ik heb je weer gevonden!

vrijdag 23 februari: Alweer naar de dierenarts, maar nu gepland, om Lappi 'Engelandklaar' te maken. Je weet immers maar nooit wanneer we weer een keer naar Crufts gaan reizen. Er wordt bij Lappi een buisje bloed afgenomen om te kunnen laten bepalen of hij genoeg antistoffen tegen rabiës in zijn bloed heeft. Lappi gilt de hele dierenkliniek bij elkaar: niet tijdens het bloedprikken, want dat gaat echt heel braaf, maar gewoon van blijdschap. De andere mensen in de wachtkamer kijken hem een beetje vreemd aan: welke idiote hond vindt het nou zó leuk bij de dierenarts? :-)