dinsdag 3 oktober: Wuf! Wuf wuf! Wuf wuf wuf! Het blijkt half een in de nacht. Lappi blaft ons wakker met piepjes en kefjes. Walter gaat naar beneden om te checken wat er aan de hand is. Niets. Hij laat Lappi uit, goed voor niet meer dan een klein plasje. Drie uur. Wuf! Wuf wuf! Wuf wuf wuf! Nu is het mijn beurt. Regel in huis is namelijk: altijd reageren als een hond 's nachts piept en blaft. Doorgaans is er dan iets aan de hand. Meestal iets kleins, zo blaft Scooter als de kamerdeur niet goed dicht zit of er een lampje is blijven branden, maar goed, ook dat is ongewoon en je wilt graag dat je honden al het ongewone melden. Lappi ligt gewoon rustig in zijn bench te kijken. Hij heeft geen dorst, geen buikpijn, buiten doet hij alleen weer een klein plasje. Hij is gewoon Heel Erg Wakker. Ik inmiddels ook. De rest van de nacht is hij stil, maar ik hoor hem af en toe draaien in zijn bench. Ook puppy's kunnen soms gewoon een beetje slecht slapen.
Na het vullen van de Kong met brokjes en smeerkaas samen met papa Beetle het theelepeltje met de restjes smeerkaas aflikken. Mmmm!
Het is dezelfde hand en dezelfde hond: links Lappi op 18 mei, rechts Lappi op 4 oktober.
Waar is toch dat schattige pupje gebleven, dat nog geen half jaar geleden met zijn kleine speldentandjes zo aandoenlijk in je vingertopjes hapte? Nu is het een stevige puber, die met zijn enorme scheurkiezen met gemak de vingers van je hand knipt. Lappi: 'Tja, als ik op dierendag geen cadeautje krijg dan verzin ik mijn eigen kauwkluiven wel, hoor!
woensdag 4 oktober: Puppyles nummer 7. Hoe maak je een pup, die iedere woensdagavond al standaard startklaar bij de deur staat, duidelijk dat hij dit keer - en het is nog wel dierendag - niet mee hoeft omdat we een theorieles zonder honden over zaken als gedrag, riemen en andere hulpmiddelen, speeltjes, kammen en borstels krijgen?
vrijdag 6 oktober: Lappi is nu een beetje een echte grote hondenhond aan het worden. Hij is de laatste tijd best wel wat rustiger geworden, constateren we. Hij speelt niet iedere ochtend meer kameel door met de salontafel op zijn rug door de kamer te lopen, vliegt 's avonds iets minder vaak over alles heen. Mijn rendiersloffen blijven al weken lang keurig netjes op dezelfde plaats staan en het zooltje verdwijnt nog maar sporadisch uit mijn bergschoen.
Scooter is en blijft Lappi's grootste vriend. Lappi trekt zich erg aan hem op. Rent met hem, speelt met hem. Pest hem soms nog flink, maar niet meer zoals in het begin, toen Scooter zich met een moeilijk gezicht en met slepend achterbeen door de kamer voortbewoog omdat Lappi zich om dat been had vastgebeten. Lappi mag bijna alles van Scooter. Beetle houdt zich, tactisch gezien heel verstandig, veel meer op de achtergrond en deelt als het nodig is even een opvoedingslesje uit, variërend van een strenge starende blik tot een vrijwel geluidloze, maar o zo effectieve uitval. Lappi en Beetle ervaren elkaar duidelijk veel meer als concurrenten. Als de tas voor de gehoorzaamheidsles wordt klaargezet of als er bakjes Frolic voor een training worden gevuld, gaan ze allebei naast de tas of naast mij zitten en werpen ze elkaar hele serieuze strakke blikken toe, zo van: 'Die tas is klaargezet voor mij' of: 'nee, IK mag straks mee met het baasje'. Toch kan Lappi ook bij Beetle heel veel maken. Als hij in een opgewonden bui naar Beetles kop hapt, draait Beetle gewoon zijn hoofd zoveel mogelijk weg.
Dit is zo'n beetje het ultieme roedelgevoel: een hond aan je voeten.
Mijn bureau, mijn been, mijn hond. En mijn voet, die behoorlijk kan gaan slapen omdat Lappi soms toch wel een heel klein beetje erg in de weg ligt.
Voorheen mijn voetenbankje, nu even Lappi's hoofdkussen. Het ziet er een beetje eng uit, met al die draden daarachter, maar deze puppypuber ligt in diepe coma en is hier echt even niet meer tot vandalisme in staat. Hij heeft namelijk net het werelduurrecord buffelhuidkluiven verbeterd...
Vrijdagavond krijgt Lappi weer eens de onbedaarlijke dolle vijf minuten. Met zijn levensgrote knalroze flamingo met flostouwpoten stuitert hij door de kamer. Beetle sluit zich daar bij aan. Tja, zat ik kort daarvoor dus nog een hele beschouwing te schrijven dat Lappi zo rustig wordt en Beetle opvoedkundig zo goed bezig is... Ze vliegen samen bijna met geluidsboxen en al door het glas van de tuindeuren naar buiten. Lekker stel!
Veel mensen beginnen met apporteren door iets weg te gooien. Wij beginnen aan het einde van de oefening: met het voorzitten en vasthouden. Nog niets weggooien dus, niet de hond roepen als hij toevallig iets half in zijn bek heeft en hopen dat hij het voorwerp op goed geluk in je handen uitspuugt: éérst moet hij leren iets goed vast te houden. Dát is de basis van het apporteren.
Ik werk met een lichtgewicht kunststof blokje. Geen hout, dat nodigt vreselijk uit tot kauwen en we willen juist (...realiseer je wat je met het aanleren van een oefening wilt!) dat hij het netjes en rustig vasthoudt. Lichtgewicht, want dat is het meest comfortabel. En klein, zodat het precies en goed in zijn bek past zonder dat het blok gaat schuiven. Want wat willen we? Eérst het concept apporteren goed leren! Daarna pas gaan we andere en zwaardere dingen aan de slag.
Eerst gaan we voor Lappi het apporteerblok voor Reuze Interessant maken. Hij mag er gewoon een paar keer naar kijken en even aan ruiken. Goed zo, Lappi!! Zijn interesse voor het blok wordt beloond met stukjes Frolic. Wauw Lappi, dat is een mooi blok hè!
Daarna beginnen we met het vasthouden. Ik pak Lappi voorzichtig vast bij zijn keelvelletje en houd het apporteerblok voor zijn neus. Mmm, weinig actie, niks aan, denkt de waawaaman. We blijven gewoon zo gezellig een minuutje zitten. Zodra Lappi eventjes zijn tanden van elkaar doet, schuif ik rustig het blok in zijn bek. Een halve seconde, dat is genoeg. Braaaaaaave waawaaman, goed zo!! Dat is vast, goed zo! Dan het blok uit zijn bek, snel een koekje erin stoppen en over is de pret. Het blok in je bek hebben moet namelijk leuk zijn, niet het eruithalen.
Scooter en Beetle staan onderwijl te trappelen van opwinding. Ze willen het kunstje maar al te graag even voordoen. Sociaal leren, oftewel een deftig woord voor dingen van elkaar afkijken, wordt heel vaak onderschat bij honden. Een getrainde hond het kunstje laten voordoen, dat helpt echt.
Zaterdag 7 oktober: Lappi mag mee naar de Aussie Doedag, waar hij weer een heleboel nieuwe mensen en honden ontmoet. Vol verwondering rent hij een rondje door de manegebak van het dierensportcentrum waar de doedag is en waar de frisbeespelers zich opwarmen door schijven over te gooien. Wat zijn dát nou weer voor vliegende schotels? Hij is natuurlijk nog te jong om mee te doen aan de onderdelen gehoorzaamheid, behendigheid en frisbee, maar speciaal voor hem is er een puppyspel met spelletjes als een brokje uit het water vissen, door een tunnel lopen, slalommen, tien seconden zitten en liggen en hard naar de baas toe rennen.
Daarna mag hij met Walter meedoen aan twee workshops: puppy-behendigheid en clickertraining. Lappi haalt alles uit de kast om maar een click te kunnen scoren. Hij leert als een tierelier, zoals de clickertrainingjuf het zo mooi zegt. Hij leert de handtouch (je hand aanraken) en met zijn neus tegen een pion te duwen. Die twee lesjes hakken er behoorlijk in: het kwartje is op en Lappi mag de rest van de dag lekker uitrusten in zijn bench.
Ik en mijn speciale Aussie Doedag herinneringsmedaille
(ik ben Fins en NIET van het Zweedse team!).
zondag 8 oktober: Eindelijk is het ons gelukt er eentje vast te leggen: een Mickey! Deze is gemaakt door opa Scooter, maar Lappi kan het ook al goed, Mickey's maken. Mickey's ontstaan als de honden met hun vochtige lippen op de vloer gaan liggen en warme, vochtige lucht door hun neusgaten naar buiten blazen. Zo ontstaat er een afdruk, die je buiten op de grijze terrastegels goed kunt zien.
Het lijntje is van de omtrek van hun snuit, de rondjes erboven worden gevormd door de straal lucht die via de neusgaten naar buiten komt. We hebben deze afdrukken Mickey's genoemd omdat die rondjes wel wat weghebben van Mickey Mouse-oren. Omdat ze snel weer verdampen, was het ons nog niet eerder gelukt een Mickey vast te leggen. Nu lag het fototoestel toevallig binnen handbereik.
Af en toe merk je dat Lappi een beetje gaat klieren, omdat hij wat te doen wil hebben. Daar heb ik dan wel een oplossing voor. Wil de hangjongere een beetje actie? Dan gaan we samen lekker een nieuw commando leren: 'vast'. Leren apporteren doen we niet door te spelen. Met een apporteerblok moet je later namelijk niet spelen, dat moet je netjes oppakken, vasthouden, terugbrengen en blijven vasthouden. Het is bij het aanleren van oefeningen altijd belangrijk je te realiseren wat je met het aanleren van een oefening eigenlijk wilt. Dan kun je hem het beste opbouwen.
Lappi, vast! - Leren apporteren
Na een paar korte sessies heeft Lappi de boodschap door: 'vast', dat is het blokje dat vlak voor je waawaamond wordt gehouden aanpakken. Goed zo, knappe vent! Lappi wordt overladen met complimentjes en rustige aaitjes over zijn kop. Door zijn hoofd onder zijn kinnetje iets omhoog te houden probeer ik te voorkomen dat hij het blok kan loslaten en uitspugen. Doet hij dat onverhoopt toch, dan is het de kunst om meteen je mond te houden: geen aaitjes, complimentjes en lekkertjes meer.
Daarna gaan we een stap verder: het blok aanbieden zonder dat ik Lappi daarbij hoef vast te houden. Dan komt er een grote stap: het apporteerblok aanbieden, een stapje achteruit doen en Lappi-met-blokje voorroepen en laten zitten. Knappe vent! Keurig vastgehouden! Dát is vast!
Vervolgens bied ik het blok niet meer voor zijn neus, maar iets lager bij de grond aan. Pak maar vast, Lappi. Wauw, geweldig Lappi, dat is vast! Dan komt er een hele grote stap: ik leg het blok neer op de grond. Nu ontstaat er een heel andere situatie, eens kijken wat Lappi doet. Lappi kijkt naar het blok. 'Lappi, vast!' Lappi kijkt, snuift verontwaardigt, hijgt, produceert nog eens zo'n typische waawaa-snuif door duidelijk hoorbaar een pufje lucht via zijn neusgaten te laten ontsnappen. Snoef! Dan draait hij een rondje, een van de laatste kunstjes die hij heeft geleerd. Is dat soms wat ik wil zien? Of nee, hij weet het al: hij gaat maahan. Liggen, dát moet het vast zijn!
Ik reageer niet, wacht nog even af en tel de seconden. Eén chimpansee, twee chimpansee, drie chimpansee (het woord chimpansee uitspreken duurt ongeveer net zo lang als één seconde)... Laat hem maar even rustig nadenken. Wij mensen zijn vaak veel te ongeduldig en geven het na een paar seconden al op terwijl je, als je echt gaat tellen, vaak nog geen halve minuut kwijt bent met wachten of je hond begrepen heeft wat de bedoeling is. Vier chimpansee, vijf chimpansee... Lappi kijkt naar me op, hijgt en keft. Zes chimpansee, zeven chimpansee... Niet reageren, Judith.
Acht chimpansee, negen chimpansee, tien chimpansee... Lappi kijkt naar het blok. Even een klein beetje helpen door hem te laten weten dat hij op de goede weg is: 'Goed zo Lappi, pak maar vast!' En weer doortellen: elf chimpansee, twaalf chimpansee, dertien chimpansee... Lappi snuift en doet weer een rondje. Laat hem nadenken Judith, laat hem nadenken. Hijgen, nog een snuifje, weer naar het blok kijken - veertien chimpansee, vijftien chimpansee - en dan... pakt hij het blok op. Knappe Lappi!! Hij mag een hele hand Frolicjes tegelijk opeten - de jackpot voor deze puppyheldendaad. Einde oefening voor nu.
Achgut... Luttele minuten na Lappi's Allereerste Apporteersucces hoor ik het flink kletteren op de parketvloer: Lappi doet van alle inspanning een hele grote plas in de kamer. Sorry Lappi, geeft niets hoor! Ik was even vergeten wat voor enorme indruk zo'n leersessie op een pup kan maken... Het lijkt zo simpel, even een blokje leren vasthouden, maar het vergt van een hond heel wat denkkracht en concentratievermogen. Je wordt hier sneller moe van dan van een wandeling.
En ziehier, het voorlopige eindresultaat. Het oppakken, vasthouden en aanbieden van een op de grond neergelegd (gooien doen we nog niet, dat komt later pas) apporteerblok heeft ons minder dan een week gekost, metniet meer dan één of twee keer een paar minuutjes oefenen per dag. Het mooie is: je kunt dit soort vasthoudoefeningetjes als je wilt gewoon met je luie billen op de bank voor de tv trainen. Of, zoals hier, in de keuken. Deze foto's zijn genomen tijdens het theezetten. In de tijd dat de waterkoker zijn werk doet, kun je precies een apporteeroefening doen.
dinsdag 10 oktober: Het is alweer een hele tijd geleden dat Lappi op de weegschaal heeft gestaan. Vandaag rijden we daarvoor dus even langs de dierenarts. Lappi zit keurig netjes stil en blijkt inmiddels 20,75 kilo te wegen.
woensdag 11 oktober: Les 8 alweer van de puppyles staat in het teken van kunstjes. Lappi heeft er zin in, niet in de laatste plaats omdat hij heeft mogen meesnoepen uit het voerdoosje van een andere cursist op de KC: die gebruikt stukjes frikadel als beloning. Als juf Hetty de groep nog eens langsgaat met een zak vol kookworst waaruit we een graai mogen doen, is de pret helemaal compleet. Aan het begin van de les krijgen we allemaal een plastic limonadefles gevuld met water en een clicker. De oefening: de fles in het gras neerzetten en kijken of de hond hem met zijn neus wil aanraken. ...Laat Lappi nou net afgelopen zaterdag iets soortgelijks hebben gedaan tijdens de clickerworkshop op de Aussie Doedag! Eitje, dus. Daarna verder met het hierkomen, slalommen tussen je benen door, een buiging leren maken, high five doen, poot geven en tot slot nog de roll over. Daarna zijn de denklampjes bij alle puppy's behoorlijk gedoofd.
donderdag 12 oktober: Lappi mag mee naar de Bundessieger hondenshow in het Duitse Dortmund, dus wordt zijn kapsel een klein beetje bijgewerkt: ik knip zijn pootjes bij en pluk de laatste puppypluis achter zijn oren weg. We zitten buiten op het plaatsje op de grond en aan het eind van de groomsessie ligt Lappi op zijn rug met vier poten omhoog stilletjes van al het gefrutsel te genieten. Was dit nu het hondje dat een paar maanden geleden mij de oorlog verklaarde als ik met de nageltang in zijn buurt kwam? Zelfs nageltjes bijpunten is geen enkel probleem meer.
zondag 15 oktober: Weer terug van een heel succesvol weekend in Dortmund. Twee dagen show en twee keer de kwalificatie veelbelovend voor Lappi. Vrijdagochtend zijn we om half vier opgestaan en om half vijf vertrokken. Lappi eet om vier uur in de nacht zijn puppyontbijt alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Om half zeven arriveren we in Dortmund en even na half negen staat Lappi al in de showring. Hij gedraagt zich prima tijdens de showdag, die lang duurt omdat opa Scooter later die middag nog tweemaal in de erering moet optreden.
Vrijdagavond lijkt de gehele hondenshow zich te verplaatsen naar het Grand Mercure hotel aan de overzijde van het tentoonstellingscomplex. De hotellobby vult zich met honden: van een enorme Landseer tot een koppel Curly Coated Retrievers, stoere Bull Terriers en keffende Chihuahuas. Ook met drie honden ben je in dit viersterrenhotel welkom. Lappi kijkt zijn ogen uit als hij in de glazen lift mee naar de vierde verdieping zoeft en de honden in de lobby onder hem steeds kleiner worden. Terwijl hij in zijn puppyslaapkamerbench op de riante hotelkamer in dromenland ligt, proosten wij in het restaurant op de mooie showresultaten.
Op zaterdag om kwart over vijf weer uit de veren. Na de keuring loop ik met Lappi een rondje over de show. Voor zover dat mogelijk is, tenminste: het hallencomplex zit vrijwel geheel verstopt met duizenden honden en duizenden mensen. Lappi kijkt zijn ogen uit en vindt het in eerste instantie best wel een beetje eng, die twee- en vierbenige massa. Vol verwondering kijkt hij om zich heen en buiten op de uitlaatplaats heeft hij eerst een paar minuten tijd nodig om al die honden en hun bijbehorende luchtjes in zich op te nemen voordat hij op zijn gemak een puppyplas kan doen. Al snel heeft hij door dat hij in de drukte het beste heel goed op mij kan letten. We maken een rondje langs allemaal leuke verkoopkraampjes. Lappi ruikt zijn ogen uit: wat een snacks! Bij een van de stands mag hij een bordje vol lekkere hondenworst leegeten. Daarna kopen we een hele grote zak vol pensstaafjes, rundersnacks en gedroogde vis.
Zondag rijden we naar de polder. Lappi rent van plezier de pootjes onder zijn lijf vandaan. Lekker uitwaaien na een leuk, maar voor een jonge puber wel heel indrukwekkend showweeekend.
Kijk ons eens! Lintjesregen!
We zijn in Duitsland uitbundig in de prijzen gevallen.
maandag 16 oktober: Lappi mag een kijkje nemen bij de behendigheidstraining. 'Wat doe je met hem allemaal voor sporten?', vraagt iemand. 'Nou, voorlopig eerst nog maar even de puppycursus afmaken', zeg ik. 'Puppycursus??' Veel mensen kunnen niet geloven dat Lappi gezien zijn flinke verschijning pas een half jaar oud is. Uiterlijk mag het dan een grote hond lijken, van binnen zit er nog heel veel pup onder dat zwarte velletje :-)
woensdag 18 oktober: Puppycursus les 9. Ook vanavond weer verbaasde blikken. 'Is dat Lappi? Dat was toch die pup??' Ditmaal heeft juf Hetty wandelen aan de lijn met aandacht voor de baas op het programma staan. Met een toeter en ratel wordt er voor wat afleiding gezorgd. Daarna het hierkomen, waarbij de hond eerst langs een grote knuffel moet rennen. Vervolgens moeten de baasjes langs het hok voor de behendigheidsspullen dat aan de kantine vastzit wegrennen om achter het hok, uit het zicht, hun hond te roepen. Hoewel hij voor de ingang van het hok even twijfelt, is Lappi de enige van de zeven pups die niet het hok of de kantine inrent om zijn baasje te zoeken. De slimmerd gaat rechtstreeks de hoek om, waar ik sta te wachten. Gna!
Sommige andere cursisten vinden Lappi maar een wonderhond. Ze weten dat ik iets meer dan rechtuit met honden doe. 'Jij bent vast de hele dag met die honden bezig dat hij zo goed luistert', menen ze. Echt niet! Lappi luistert niet beter dan welke andere pup ook. Het is alleen dat ik de techniek misschien wat beter beheers, waardoor ik Lappi wellicht wat makkelijker door de oefeningen loods. Bezig blijven met en alleen geconcentreerd zijn op je eigen hond tijdens de les en niet gaan staan kletsen met de andere cursisten, dat helpt trouwens ook :-)
Daarna mogen de pups kennismaken met twee flyball-hindernisjes en het flyball-apparaat. Lappi vindt het apparaat en het plankje waar hij met zijn poot op moet drukken veel interessanter dan de bal die na het drukken op het plankje uit het bakje vliegt. Hij is absoluut niet balgek. Op zich vind ik dat eigenlijk niet zo erg. Ik heb liever dat hij zich om mij concentreert dan gefixeerd is op een balletje.
Tot slot mogen alle zeven pups los in het puppyspeelweitje. Ik ben stiekem blij dat Lappi de grootste van het stel is en dus niet onder de voet kan worden gelopen, want op zich vind ik het maar niets, al die dolle hondenkleuters die van snot en gekheid over elkaar heen buitelen maar soms ook hard op elkaar klappen. We wisselen steeds van plaats in het puppyweitje en roepen de pups op de momenten die daarvoor geschikt lijken terug. Lappi is vaak al terug voor zijn Frolic voordat ik hem heb geroepen. Ik kan ook nauwelijks ongemerkt naar een andere kant van het weitje sluipen, hij houdt me goed in de gaten.
Het is leuk om te zien hoe verschillend Lappi op de pups in zijn groep reageert. Jack Russelltje Stacey is alleen interessant om met zijn jongensneus onder te hangen, tenzij ze loslopen, dan kan hij er lekker achteraan racen. Markiesje Storm vindt hem eng, die laat hij met rust. Kooiker Rosco is zijn grote speelvriend. Oudduitse Herder Charlie vindt hij eigenlijk niet zo bijster interessant. Voor Beagle Max gaat hij languit op zijn rug liggen, waarna Max hem overal speels mag bijten. Van Border Collie Zipper daarentegen kan Lappi niet zo veel hebben. Met zijn staart in een forse krul gaat hij boven Zipper staan en pint hem tegen de grond door stotende bewegingen met zijn neus te maken, vergezeld door gromblafjes. Inbinden en blijven liggen jij, is de duidelijke boodschap.
Lappi vindt zichzelf beslist de king of the puppygroep. Ik vraag juf Hetty, die regelmatig gedragstesten bij honden afneemt, wat ze van Lappi vindt. Af en toe is het handig als een ander je helpt met observeren. 'Leuk, stoer, open, beslist niet uit op rottigheid', is haar oordeel. Dat stoere klopt wel. Lappi krijgt al een beetje schijt, of beter gezegd plas, aan alles. Maar liefst vier keer zakt hij tijdens het trainen op het veld door zijn puppyhoeven omdat hij zo nodig zou moeten plassen. Macho man!
Tja, hij lag zo lief te kluiven op zijn buffelhuid - dacht ik. Toen dat kluiven toch wel heel erg metaalachtig ging klinken, bleek dat hij met grote zorgvuldigheid een van de afgelopen weekend gewonnen rozetten van Scooter aan het ontleden was. Nietje eruit, pinnetje eraf, lintjes los... Waawaaman!!!
vrijdag 20 oktober: Over macho gesproken: vandaag plast Lappi voor het eerst met een zeer serieus gezicht en ferm opgetilde poot gewoon over de plas van vader Beetle heen. Beetle was here? Nee, Lappi was here! Het is maar dat we het weten.
Dit is nu wat ze volgens de rasstandaard een mooi amandelvormig oog noemen. Met nog een slaapsoepoogsliertje rechts :-)
zaterdag 21 oktober: Weken heeft hij het niet gedaan en vanochtend opeens, in een onbewaakt moment: waawaaman, waawaaman, plons! Waawaaman zit weer in de sloot. Even niet opgelet, even net niet op tijd van de slootkant teruggeroepen... Hij is nog niet op de leeftijd dat we onze aandacht even kunnen laten verslappen. 's Middags geven we hem het voordeel van de twijfel en laten hem weer los. Hetzelfde verhaal natuurlijk: het kroos zit achter zijn oren en op zijn billen.
dinsdag 24 oktober: Macho man wil steeds minder in de puppyhurk plassen. Steeds vaker zoekt hij een muur of struik op om zijn poot tegen op te tillen.
woensdag 25 oktober: Geen puppyles vandaag. Ook honden hebben herfstvakantie!
donderdag 26 oktober: Een gebroken nacht achter de rug, die begint bij het feit dat Lappi woensdagavond een wat dikke neusrug blijkt te hebben. Die middag was hij, toen hij omkeek waar de rest bleef, met zijn domme Aussiekop tegen de schuurmuur gebotst, gelukkig 'gewoon' vanuit stilstand. Daar wijten we het maar aan. Zekerheidshalve toch even een telefoontje naar de dierenarts. Nee hoor, waarschijnlijk gewoon wat vochtophoping, zolang Lappi gewoon eet en niet pijnlijk reageert als je er aan zit is er niets ernstigs aan de hand. Niets ernstigs aan de hand, dus.
Als we rond elven naar bed gaan, wil Lappi niet slapen. Hij piept, jengelt en jankt in zijn bench, een teken dat er iets niet in orde is. Twee keer gaan we eruit, maar Lappi kan zijn rust niet vinden. De derde keer dat hij begint te jammeren ga ik eruit en neem ik mijn dekbed mee naar beneden. Lappi is druk. Hij hijgt constant, heeft geen rust, loopt door de kamer en krabt, krabt, krabt. Zijn vel is roze, zijn vacht is schoon en glimt je tegemoet, ik kan niets ontdekken wat ook maar in de verste verte op een vlo zou kunnen lijken. Op zijn buik zitten alleen een paar hele kleine bruine smeerplekjes, die lijken te wijzen op een bacteriële infectie. Lappi heeft echt een ongelofelijke jeuk en doet de hele nacht geen oog dicht. Hij piept en springt regelmatig als door een wesp gestoken op. Ik lig op de bank en probeer hem bij me te roepen, maar zijn uitzetknopje lijkt echt kapot. Hij blijft door de kamer beren. 's Ochtends om half zes wordt de waawaaman van pure stress ook nog misselijk en spuugt een beetje geelwit schuim.
Om half negen bel ik meteen de dierenarts voor een afspraak. Een paar uur later stuitert Lappi vol enthousiasme de spreekkamer binnen. 'Nou, die is echt goed ziek zeg', lacht de dierenarts terwijl hij door een frisse, fitte Lappi die je tegemoet glanst wordt besprongen. Alles ziet er goed uit. Op de bruine vlekjes na: die blijken inderdaad te wijzen op een bacteriële infectie. 'Heeft hij soms recent gezwommen?', vraagt de dierenarts. Tja. Lappi was dus weer eens in die vieze sloot gesprongen... Als Lappi op zijn rug ligt, blijken er tijdens het helemaal binnenstebuiten keren en grondig bestuderen van zijn vacht en vel nog wat kleine pusbultjes te zitten en zijn balletjes blijken onder zijn zwarte haren helemaal rood te zijn uitgeslagen van de irritatie. Arme Lappi! Hij krijgt een spuit tegen de jeuk en een antibioticakuur voor tien dagen.
Lappi blijkt inmiddels 22 kilo te wegen. 'Hij mag niet dikker hoor', knijpt de dierenarts waarschuwend in zijn spekjes. Lappi blijkt volgens hem al ruim voldoende bespiering te hebben en krijgt daarom groen licht voor het wat meer sportievere werk, bijvoorbeeld meelopen aan de step. Beetle en Scooter blijken met hun 24 en 28 kilo als ruim vijf- en ruim achtjarige prima in vorm. Als Lappi vergeleken met hun gewichten als zevenmaandige al 22 kilo weegt, waar moet dat dan eindigen? Dat blijkt best wel mee te vallen, blijkt als ik de gewichtstabellen van Scooter en Beetle er thuis op nasla. Scooter woog toen hij zeven maanden was 25 kilo, Beetle 21,4 kilo. Lappi is dus waarschijnlijk al een heel eind op zijn definitieve gewicht.
Joepie, ik heb mogen poseren voor een hondenblad! Nou ja, joepie... Ik moest héél zielig kijken in mijn bench voor een foto bij een ingezonden brief over het overmatig gebruik van kamerkennels. Maar goed, het begin van mijn modellencarriere is er :-)
...En ik mag niet klagen, want ik sta ook in het artikel 'Groeten uit Oostenrijk!' dat Judith heeft geschreven naar aanleiding van onze zomervakantie. Nu natuurlijk allemaal als een speer naar de winkel om nummer 11 van het maandblad Hondenmanieren kopen!
vrijdag 27 oktober: Lappi is zijn kriebels alweer bijna helemaal te boven en 'back to normal'. Dat je van een paar simpele bultjes zo enorm veel last kan hebben... Hoe moeten honden met enorme krabplekken zich wel niet voelen, vraag ik me af. En hoeveel eigenaren zijn er wel niet die hun hond rustig met zoveel jeuk weken laten aantobben.
Onvoorstelbaar hoe goed Lappi soms al kan luisteren, dat wil zeggen: dat hij al zo veel begrijpt van wat je zegt en bedoelt. Als hij iets te hard de trap afraast en ik van schrik hard 'wachten!' roept, gaat hij meteen in de rem en keurig op een tree zitten. Hij pikt woorden en commando's met het grootste gemak op. Grappig dat wij onze honden wat dat betreft zo vaak onderschatten. Niet na drie keer denken: hij doet het niet, maar gewoon eens eerst iets twintig keer doen en dan merken dat hij het gewoon uit zichzelf overneemt.
Lappi gaat vanmiddag een stukje mee naast de step. In het tuig van vader Beetle, vast aan een flexibele lijn die weer vastzit aan mijn buikgordel. Lappi loopt in het tuig en naast de step alsof hij nog nooit anders heeft gedaan, met veel plezier gooit hij zijn puppybenen los in een lekkere draf. Helemaal uitgelaten komt hij thuis. Dit smaakt hem zichtbaar naar meer!
Wachten op mijn beurt op de hondenshow.
zondag 29 oktober: De zomertijd is vannacht afgelopen, maar Lappi's ingebouwde wekker weet niet dat de tijd een uurtje is verzet. Hij wordt gewoon om 'zijn' zeven uur wakker. Geen probleem, want we moeten er toch vroeg uit: de hondenshow in Utrecht staat op het programma. Na de keuring gaat hij mee langs de kraampjes om wat te winkelen. Op het boodschappenlijstje staat een nieuwe fles conditioner-spray. Omdat ons oude variant niet meer verkrijgbaar is, worden er op Lappi allerlei nieuwe sprays uitgeprobeerd. Spray nummer 1 op zijn rechterzijkant, spray nummer 2 op zijn linkerzijkant. Spray nummer 1 geeft een ongewenste wetlook, door spray nummer 2 valt zijn vacht uiteen in hele rare zachte sliertjes. Spray nummer 3, met bijenwas, gaat op zijn linkerbil. Die bil gaat er prachtig van glanzen, maar het voelt wat vettig en doet wat onnatuurlijk glossy aan. Spray nummer 4 dan maar, op zijn rechterschouder: die maakt zijn vacht keihard. Hellup, we zoeken alleen maar een hele simpele spray zoals de 'Show Ring Mist' die we hadden, om zijn vacht een heel klein beetje te bevochtigen en wat gewoon extra te laten glanzen voor de finishing touch! Er is inmiddels bijna geen stukje Lappi meer over om te testen. Tot slot dan nog maar even spray nummer 5 op zijn kraag en rechterbil. Die lijkt vooralsnog het juiste effect te hebben: we gaan naar huis met een fles 'Pet Silk Rainforest Leave In Conditioner'. Arme Lappi geurt inmiddels harder dan alle tropische bloemen in het regenwoud bij elkaar...
Mmm.. bij thuiskomst eerst eens even al die bloemengeurtjes van mijn rug schurken...
...en mijn kop schoonpoetsen.
Jekkie zeg, ik lijk wel een meisjeshond!
Tot besluit van deze maand, op veler verzoek... de maandelijkse deurmatfoto!
